شعر زیبای موسی و پیر گبر

دید موسی کافری اندر رهی                    پیره گبری کافری و گمرهی
                                           ***
گفت ای موسی از این ره تا کجا                 میروی و با که داری مدعا
گفت موسی میروم تا کوه طور                  میروم تا لُجه ی دریای نور
میروم تا راز گویم با خدا                         عذر خواهم از گناهان شما
گفت ای موسی توانی یک پیام                 با خدای خود ز من گویی تمام
گفت موسی هان پیامت چیست او             گفت از من با خدای خود بگو
که فلان گوید که چندین گیر و دار          هست من را از خدایی تو عار
گر تو روزی میدهی هرگز مده                من نخواهم روزیت منت منه
زین سخن امد دل موسی بجوش       گفت با خود تا چه گوید حق خموش
                                           ***
شد روان تا طور با حق راز گفت               راز با یزدان بی انباز گفت
اندر ان خلوت به جز او کس ندید            با خدا بس رازها گفت و شنید
چونکه فارغ شد در آن خلوت ز راز   خواست تا گردد به سوی شهر باز
شرمش آمد از پیام آن عنود                دم زند از آنچه از او بشنیده بود
                                           ***
 گفت حق گو آن پیام بنده ام                گفت موسی من از ان شرمنده ام
شرم دارم تا بگویم این پیام                    چو ن تو دانایی همه دانی تمام
گو از من رو بر آن تندخو                    پس ز من او را سلامی باز گو
پس بگو گفتت خدای دلخراش              گر ترا عار است ز ما عار باش
ما نداریم از تو عار و ننگ نیز           نیست ما را با تو خشم و جنگ نیز
گر نمی خواهی تو ما را گو مخواه         ما ترا خواهیم با صد عز و جاه
روزیت را گر نخواهی من دهم               روزیت از سفره فضل و کرم
گر نداری منت روزی ز من                   من ترا روزی رسانم بی منن
فیض من عام است فضل من عمیم              لطف من بی انتها جودم قدیم
                                           ***
خلق طفلانند و باشد فیض او                    دایه ای بس مهربان و نیکخو
                                           *** 
چونکه موسی بازگشت از کوه طور             طور نی بل قلزم ذخار نور
گفت کافر با کلیم اندر ایاب                     گو پیامم را اگر داری جواب
گفت موسی آنچه حق فرموده بود            زنگ کفر از خاطر کافر زدود
جان او ایینه پر زنگ بود                   آن جوابش صیقل خوش رنگ بود
بود گمراهی ز راه افتاده بس                     آن جوابش بود اواز جرس
                                          ***
سر به زیر افکند و لختی شرمگین     آستین بر چشم و چشمش بر زمین
سر بر آورد آنگهی با چشم تر               با لب خشک و درون پر شرر
گفت با موسی که جانم سوختی                آتش اندر جان من افروختی
من چه گفتم ای که روی من سیاه                  وا حیاه ای خدا واخجلتاه
موسیا ایمان بر من عرضه کن                  کودکم من بر دهانم نه سُخُن
موسیا ایمان مرا بر یاد ده                    ای خدا پس جان من بر باد ده
                                         *** 
موسی او را یک سخن تعلیم کرد         آن بگفت و جان به حق تسلیم کرد
ای صفایی هان و هان تا چند صبر       یاد گیر ایمان خود زان پیر گبر